Odświeżam koszyk
Dodano do koszyka
Historia BUDOWNICTWO ARCHITEKTURA
STRONA GŁÓWNA > Aktualności > Laur Konserwatorski 2022
28.09.2022
Laur Konserwatorski 2022

Wojewódzki Konkurs Otwarty o „Laur Konserwatorski” został ustanowiony na mocy zarządzenia Lubelskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z 2000 roku. Nagroda w formie plakietki okolicznościowej wykonanej z brązu i aktu nadania przyznawana jest właścicielom zabytków, którzy podczas realizacji prac konserwatorskich i restauratorskich zapewnili wysoki poziom wykonawstwa oraz osiągnęli wyróżniający się efekt konserwatorsko-estetyczny. Informacje o nagrodzonych znajdują się na stronie www.wkz.lublin.pl, a także w roczniku „Wiadomości Konserwatorskie Województwa Lubelskiego” oraz na profilu Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków (Facebook). Nagroda ma charakter prestiżowy i służy promocji idei ochrony zabytków.

Konkurs od początku funkcjonowania organizowany jest pod patronatem honorowym Generalnego Konserwatora Zabytków, Wojewody Lubelskiego i Marszałka Województwa Lubelskiego. Dotychczas nagrodą wyróżniono kilkudziesięciu (90) właścicieli, dzięki którym dawny blask odzyskały zabytki znajdujące się w ich posiadaniu (wykaz laureatów na stronie www.wkz.lublin.pl, w zakładce „Laur Konserwatorski”).

Cele konkursu:


–– wyłonienie wyróżniających się realizacji konserwatorskich, cechujących się wysoką jakością, prawidłowością działań przy zabytku, szczególną dbałością o kompleksowe przywrócenie mu świetności i utrwalenie wartości i znaczenia,


–– promocja dobrych wzorów realizacji prac przy zabytku, adaptacji i dbałości o jego właściwe utrzymanie i zagospodarowanie,


–– uhonorowanie i wyróżnienie wzorowych inwestorów – gospodarzy zabytków i wykonawców prac.

W tegorocznej edycji konkursu w 2022 roku – Laureatami zostali następujący gospodarze zabytków:

Parafia rzymskokatolicka pw. Przemienienia Pańskiego w Tarnogrodzie – za prace konserwatorskie i restauratorskie przy wystroju oraz wyposażeniu kościoła parafialnego w Tarnogrodzie.

Kościół jest przykładem architektury rokokowej. Został wzniesiony według projektu Bernarda Meretyna, architekta lwowskiego pochodzenia niemieckiego (zm. 1759), twórcy wielu kościołów, m.in. w Horodence, Hodowicy, Nawarii. Do jego najsłynniejszych dzieł należy greckokatolicka katedra pw. św. Jura we Lwowie, a także ratusz w Buczaczu. Część świątyni tarnogrodzkiej, tj. zakrystię od strony północnej, prezbiterium i kaplicę Matki Bożej od strony południowej, zbudowano do roku 1764. W tym też roku rozebrano poprzedni kościół. Cała nawa została ukończona staraniem ks. infułata Baltazara Dulewskiego w latach 1771– 78, dzięki fundacji Jana Jakuba Zamoyskiego. Kościół pozostał przy wezwaniu Przemienienia Pańskiego.
Sklepienie wypełnia polichromia ze scenami z życia Chrystusa oraz Matki Bożej, płaszczyzny ścian zdobione są dekoracją geometryczną i ornamentalną z motywami rokokowymi, rozetami i marmoryzowaniem. Polichromia w charakterze rokokowym z 2. poł. XVIII wieku była wielokrotnie przemalowywana m.in. w końcu XIX wieku. Całość dekoracji malarskiej we wnętrzu kościoła została wykonana al secco, w technice klejowo-kredowej na spoiwie wapiennym.
Od 2015 roku parafia prowadzi prace konserwatorskie i restauratorskie przy polichromii. Pierwszy etap obejmował jej konserwację w kaplicy bocznej – MB Dzikowskiej, w latach 2016–18 wykonano konserwację polichromii w nawach bocznych, od 2019 roku prowadzone były prace w nawie głównej, w 2020 i 2021 roku w prezbiterium. Całość prac zakończono w 2021 roku. Stan zachowania dekoracji malarskiej wymagał podjęcia prac konserwatorskich. Powierzchnia malowideł była zabrudzona, zanieczyszczona, kolorystyka wypłowiała, o małej intensywności barw. Na sklepieniu widoczna była drobna siatka spękań z miejscowo pojawiającymi się mocniejszymi rysami oraz ubytki polichromii, odpryskiwanie i łuszczenie się warstwy malarskiej. W dolnej partii ścian wymalowano wtórną lamperię ze śladami oddziaływania mikroorganizmów i pleśni. Przyjęto założenie wykonania pełnej konserwacji technicznej i estetycznej polichromii z przywróceniem pierwotnej jasności barw. Wykonano badania odkrywkowe, odkurzono powierzchnię, utrwalono pudrującą się warstwę malarską, odczyszczono, wykonano dezynfekcję zagrzybionych partii polichromii, podklejono odspajające się warstwy podłoża, podklejono odspojenia tynków, uzupełniono ubytki tynku zaprawą wapienno-piaskową, położono pobiałę i scalono kolorystycznie. Podczas badań konserwatorskich polichromii potwierdzono, że w pracach renowacyjnych w kościele, które miały miejsce w ostatniej ćwierci wieku XIX, brał udział Szymon Zin z Hrubieszowa – dziadek Profesora Wiktora Zina.
Główną ozdobą kościoła jest wielki ołtarz z 1. poł. XVII wieku. Ołtarz ten przeniesiono z kolegiaty zamojskiej za sprawą ks. Baltazara Dulewskiego w 2. poł. XVIII wieku. Ołtarz główny został wykonany dla kolegiaty w Zamościu prawdopodobnie według projektu architekta Willema van den Blocke – przez snycerza Fabiana Möllera w 1635 roku. W 1. poł. XVII wieku uchodził on za jednego z najlepszych snycerzy na ziemiach polskich. Przypisuje się mu m.in. stalle z prezbiterium kościoła Mariackiego w Krakowie. Ołtarz swą strukturą nawiązuje do Łuku Triumfalnego. Zgodnie z zamówieniem i ostatnią wolą Jana Zamoyskiego – Hetmana Wielkiego Koronnego, w ołtarzu zostały umieszczone obrazy z przedstawieniem patronów fundatora – św. Jana Ewangelisty oraz św. Jana Chrzciciela autorstwa Domenica Tintoretta. Ponadto, w polu głównym znajduje się późniejsza kopia obrazu Rafaela – Przemienienie Pańskie. Natomiast w zwieńczeniu został umieszczony obraz z wyobrażeniem Boga Ojca. Na zasuwie znajduje się obraz z przedstawieniem Zwiastowania NMP przez wielu badaczy przypisywany hiszpańskiemu artyście Bartolomé Murillo bądź jego warsztatowi.
Po przeniesieniu ołtarza głównego z kolegiaty zamojskiej do kościoła w Tarnogrodzie, powierzchnia ołtarza została odświeżona za pomocą zmiany kolorystki szafy – na kolor biały, który bardzo dobrze wpisywał się w ówczesną modę.
Głównym celem prac restauratorskich podjętych w roku 2021 było przywrócenie oryginalnej kolorystyki szafy ołtarzowej – tj. złoceń. Pracom konserwatorskim i restauratorskim zostały poddane również elementy dekoracyjne – aplikacje w postaci ornamentów, girlandy, putta, figury aniołów, kartusze herbowe, figura Matki Bożej. Obrazy zostały poddane przeglądowi konserwatorskiemu i zabezpieczone.

Gmina Puchaczów – za prace konserwatorskie i restauratorskie przy dworze Lachertów w Ciechankach Łańcuchowskich.

Modernistyczny dwór jest częścią wpisanego do rejestru zabytków zespołu dworsko- parkowego. Został wzniesiony w latach 1924–26 według projektu Bohdana Lacherta, absolwenta Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Projekt dworu w majątku Ciechanki był jednym z pierwszych jego autorstwa, podjętym jako praca zaliczeniowa. Majątek od 1910 roku był własnością Wacława Lacherta de Peselin, ojca architekta. Wacław, jeszcze zajmując doskonałe stanowisko w moskiewskiej fabryce, dokonał zakupu majątku położonego w ziemi ojczystej i po ucieczce z Moskwy w 1918 roku przed żywiołem rewolucji wzniósł w Ciechankach w 1925 roku siedzibę rodzinną. Pozostawał jej właścicielem aż do uwłaszczenia w 1944 roku. Po II wojnie światowej dwór pełnił rolę domu pracy twórczej dla literatów. Następnie przekazano go, wraz z innymi budynkami podworskimi, we władanie POM Ciechanki. Wówczas dwór przekształcono w dom socjalno-mieszkalny dla pracowników POM.

Budynek dawnego dworu stanowi przykład zmodernizowanej siedziby ziemiańskiej z okresu międzywojennego. Uproszczoną formę architektoniczną uzupełnia surowa estetyka – oddziaływująca poprzez kontrast i zróżnicowanie płaszczyzn: gładkich i przeprutych otworami, o zróżnicowanej fakturze tynków lub tynków łączonych z płytkami ceramicznymi. Rolę pierwszoplanową w kształtowaniu ścian elewacji odgrywa uwydatniający kontrasty światłocień. Niewielki dwór jest zwrócony na południowy wschód, na godzinę jedenastą. Wykonany został z cegły pełnej na zaprawie wapiennej. Jest założony na rzucie zbliżonym do prostokąta, z dwoma nieznacznie wysuniętymi z jego naroży kwadratowymi pseudoalkierzami, pomiędzy którymi znajduje się owalny taras. Dach obiektu jest wielospadowy, o stromym nachyleniu połaci. Wejście główne zlokalizowano we wnęce, której ściana jest cofnięta za lico głównej bryły. Kompozycję wejścia dopełniają dwa proste słupy o przekroju kwadratowym. Budynek ma dwie kondygnacje nadziemne, z których jedną stanowi wysokie, użytkowe poddasze. Obiekt cechował w przeszłości podział funkcjonalny na część dzienną i nocną. Układ pomieszczeń został zaplanowany w sposób funkcjonalny. Zachodnia strona pozwalała jak najdłużej korzystać wieczorem z dziennego światła, północna zaś nie narażała mieszkańców na zbytnie nagrzewanie pomieszczeń latem. Największymi pomieszczeniami były salon i jadalnia. Bardzo nowoczesnym rozwiązaniem było przedzielenie przestrzeni pomiędzy nimi przesuwną ścianą drewnianą z wypełnieniem szklanym. Pozwalało to na elastyczne konstruowanie przestrzeni obu pomieszczeń w zależności od potrzeby ich łączenia na potrzeby spotkań w większym gronie lub zróżnicowania ich pod względem funkcjonalnym w czasie codziennego użytkowania.
W swojej historii dwór przebudowywano co najmniej dwa razy. W okresie międzywojennym skorygowano układ wyjść w elewacji bocznej. Kolejne prace przeprowadzono w latach 70. XX wieku. Zlikwidowano attyki, wybudowano lukarny oraz zmieniono układ funkcjonalny wewnątrz budynku poprzez wydzielenie w nim trzech mieszkań. Od czasu przejęcia dawnego majątku w Ciechankach przez Skarb Państwa dwór, pozbawiony niezbędnych remontów, ulegał coraz większej dewastacji. Do niedawna budynek pozostawał w złym stanie. Postępujące niszczenie obiektu spowodowało, że został pozbawiony zewnętrznej dekoracji i elementów świadczących o walorach zabytkowych. Jeszcze w 1998 roku na opracowanej dla dworu karcie ewidencyjnej zabytku architektury i budownictwa odnotowano, że obiekt został pozbawiony wyraźnych cech stylowych, a jego wnętrze przekształcono i nie posiada wartości zabytkowych.
Zakres wnioskowanych do wyróżnienia prac wykonanych przy budynku dworu Lachertów w okresie od lutego 2020 roku do lipca 2021 roku obejmował: remont kapitalny więźby dachowej, odtworzenie attyk, naprawy uszkodzonych części murów wraz z hydroizolacją, wymianę stropu nad parterem, przywrócenie historycznego układu pomieszczeń i odtworzenie ich historycznego wystroju, prace konserwatorskie odkrytych dekoracji malarskich (sgraffita), odtworzenie stolarki okiennej i drzwiowej.

Parafia rzymskokatolicka pw. św. Jakuba Apostoła przy ul. Głuskiej w Lublinie – za realizację prac konserwatorskich i restauratorskich przy wystroju malarskim wnętrza wskazanego wyżej kościoła.

Kościół pw. św. Jakuba Większego Apostoła w Lublinie zbudowany został w latach 1786– 1790. W roku 1906 w oparciu o projekt Stefana Szyllera kościół został rozbudowany o prezbiterium z zakrystią i skarbcem, dwie kaplice tworzące transept oraz chór muzyczny z kruchtą. Ściany wzmocniono filarami, a całość przekryto sklepieniem kolebkowym. W latach 1925– 27, na zlecenie proboszcza parafii wykonana została przez lubelskiego artystę Celestyna Miklasińskiego dekoracja malarska wnętrza. Polichromia została wykonana w technice klejowej, przy użyciu szablonów i patronów. Złocenia i srebrzenia występujące w obrębie dekoracji wykonano w technice olejnej z zastosowaniem złota i srebra płatkowego.

Projekt malarski Celestyna Miklasińskiego dla kościoła św. Jakuba Apostoła obejmował całość wystroju wnętrza. Wszystkie ściany i sklepienia pokryły malowidła w stylu Młodej Polski, z motywami roślinnymi, inspirowanymi polskimi wycinankami ludowymi. Na większych płaszczyznach dopełnienie dekoracji stanowią wielkoformatowe sceny figuralne:

– w absydzie prezbiterium przedstawienie Boga Ojca w charakterze przedstawienia witrażowego Boga Ojca autorstwa Stanisława Wyspiańskiego znajdującego się w kościele Franciszkanów w Krakowie,

–na ścianie południowej prezbiterium przedstawienie ze sceną Błogosławieństwa dzieci,

– na ścianie północnej prezbiterium przedstawienie ze sceną Nauczania Pana Jezusa, sygnowane przez autora: „C. Miklasiński 1925 r.”,

– na ścianach bocznych kaplicy południowej pw. Pana Jezusa przedstawienia ze scenami: Wskrzeszenie Łazarza oraz Spotkanie Jezusa Zmartwychwstałego ze św. Marią Magdaleną – z podpisem autora: „kop. Miklasiński”,


– na ścianach bocznych kaplicy północnej pw. Matki Bożej przedstawienia ze scenami: Narodzenie Pana Jezusa i Ucieczka do Egiptu, –– na ścianie chóru muzycznego przedstawienie św. Cecylii.

Na sklepieniu absydy dominuje przedstawienie Boga Ojca, w otoczeniu nieboskłonu. Dekoracja dolnych partii ścian, poniżej scen figuralnych, imituje podwieszoną draperię z motywem roślinnym, układającym się w formy pawich oczek. Dekoracja sklepienia o delikatniejszym charakterze i jasnej kolorystyce, różni się od mocnej kolorystyki dolnych partii. Tło stanowi monochromia w odcieniu złamanej bieli. Dodatkowym elementem dekoracyjnym w prezbiterium, który nie występuje w innych miejscach, jest motyw orła. W nawie podziały architektoniczne ścian wyznaczają filary wraz z kolumnami. Nawę i transept w dolnej partii obiega jednobarwny cokół. Kolumny i filary wraz z belkowaniem pokrywa dekoracja o motywach wycinanek ludowych. Nisze pomiędzy filarami tworzą wieniec „płytkich” kaplic. Proste ściany powyżej cokołu w „kaplicach” wypełnia dekoracja malarska o motywach analogicznych jak w prezbiterium, naśladująca draperie. Sklepienie nawy w centralnym punkcie wypełnia rozeta z palmetami. Tło sklepienia i ścian jest analogiczne jak w prezbiterium.
Polichromia nie była dotychczas poddawana pracom konserwatorskim, a jej zły stan zachowania wynikał z ogólnych warunków użytkowych i czynników zewnętrznych. Gzymsy i sklepienia były silnie zabrudzone i zakurzone. Na powierzchniach widoczna była siatka powierzchniowych spękań tynku, uwidoczniona przez osiadanie kurzu. W dolnych partiach występowały uszkodzenia mechaniczne i ubytki. Miejscowo na sklepieniu widoczne były ślady zawilgoceń, wykwity pleśni i zagrzybienia, występowało także osłabienie struktury tynków, spowodowane wcześniejszymi nieszczelnościami pokrycia dachowego (wymienionego w latach 90. XX wieku). Powierzchnie złocone i srebrzone, mocno zabrudzone i pociemniałe, nie dawały refleksów zamierzonych w wersji autorskiej. Polichromia utraciła pierwotny efekt estetyczny, zwłaszcza w odniesieniu do intensywności barw. Zabiegi konserwatorskie miały na celu poprawę stanu technicznego podłoża w miejscach zniszczeń oraz przywrócenie pierwotnych walorów artystycznych. W przypadku powierzchni wykazujących złuszczenia warstwy malarskiej wykonano podklejenia. Niezbędne uzupełnienia zaprawy wykonano w technologii oryginalnej, a ubytki warstwy malarskiej w pierwotnej technice – metodą scalająco-naśladowczą. Partie złoceń i srebrzeń poddano oczyszczeniu i uzupełnieniu w technice pierwotnej. Prace rozpoczęte w roku 2015 od prezbiterium, trwały do końca 2021 roku i objęto nimi zakrystie z wyposażeniem oraz stacje Drogi Krzyżowej, których autorstwo jest przypisywane Miklasińskiemu.
Zakres prac wnioskowanych do wyróżnienia obejmował działania konserwatorskie i restauratorskie przy wystroju malarskim całego wnętrza kościoła oraz stacje Drogi Krzyżowej.

Gmina Rybczewice – za prace konserwatorskie i restauratorskie przy dworze w Rybczewicach.

Obszar ośrodka dworskiego w Rybczewicach znajduje się na terenie miejscowości, która od 1409 roku była własnością szlachecką. Około połowy XVIII wieku dobra Rybczewice i Częstoborowice przeszły w posiadanie rodziny Załęskich herbu Prus. Właścicielem majątku, z którego inicjatywy około pierwszej ćwierci XIX wieku wzniesiono w Rybczewicach pierwszy dwór i założono park, był Antoni Załęski herbu Prus (1778–1832), pułkownik 7 Pułku Ułanów Księstwa Warszawskiego, czynny uczestnik powstania listopadowego. W 1841 roku dobra przeszły w ręce zasłużonej rodziny Rembielińskich herbu Lubicz. Generał Ludwik Rembieliński (1801–1864) był również uczestnikiem powstania listopadowego, a w czasie powstania styczniowego wraz z żoną – Różą z Potockich Rembielińską – organizowali pomoc dla oddziałów i ukrywali rannych powstańców. Po tak zwanej rzezi częstoborowickiej z 25 lipca 1863 roku i klęsce, jaką poniosły oddziały pułkownika Michała Heydenreicha „Kruka” z rąk wojsk carskich, Rembielińscy zorganizowali szpital w dworze rybczewickim. Za te działania została na nich nałożona wysoka kontrybucja. Róża Rembielińska brała udział w organizowaniu domu dla sierot w Lublinie, wyposażała go i łożyła hojnie na jego utrzymanie. Pomagała dzieciom z rodzin ubogich i służby folwarcznej w Rybczewicach, organizując im bezpłatną naukę w szkółce parafialnej oraz pomagając materialnie. Okres Rembielińskich to jednocześnie czas prosperity gospodarczej majątku. Ludwik założył tutaj cegielnię, zbudował budynki gospodarcze w obrębie folwarku i ogrodził murem park, rozbudował dwór i gorzelnię. W 4. ćw. XIX wieku syn Róży i Ludwika – Władysław Jan Rembieliński (1841–1900) dokonał przebudowy dworu. Do 1906 roku majątek znajdował się w posiadaniu córek Władysława: Róży Marii Drojeckiej (żony właściciela pobliskiego majątku Stryjno Stefana Drojeckiego i matki słynnej taterniczki Róży Drojeckiej) oraz Janiny Róży Sybilli Mieczysławy Czarnowskiej (żony Józefa Jana Nepomucena Czarnowskiego, właściciela majątku w Kroczewie w województwie mazowieckim, poety, tłumacza z poezji greckiej i łacińskiej oraz podróżnika do krajów świata antycznego). Kolejni właściciele Rybczewic także wpisali się w historię regionu i kraju. Od 1906 roku majątek należał do Wojciecha Hilarego Stanisława Józefa Rostworowskiego herbu Nałęcz, ziemianina, właściciela Milejowa, prawnika, pisarza, publicysty, senatora III i IV kadencji w II Rzeczypospolitej. W 1912 roku dobra zostały zakupione przez Juliusza Florkowskiego herbu Łodzia, ziemianina z Wygnanowic, działacza organizacji ziemiańskich, posła do Dumy. Jego żona, Stanisława Magdalena z Modzelewskich, była szanowaną i kochaną w okolicy filantropką, udzielała pomocy fornalom i mieszkańcom wsi. Opiekowała się miejscową szkołą w Rybczewicach. Po jej śmierci w 1919 roku, część dóbr wraz z dworem nabyła Maria z Węcławowiczów Skarżyńska herbu Bończa. W 1928 roku Rybczewice zostały zakupione przez Władysława Kanię – chłopa z Siennicy Różanej. Po II wojnie światowej majątek znacjonalizowano, a ośrodek dworski przeznaczono na cele szkolne.
Zespół dworsko-parkowy w Rybczewicach jest cennym przykładem siedziby ziemiańskiej datowanej na 1. ćw. XIX wieku i rozbudowywanej w 2. poł. XIX wieku. Murowany dwór zachował historyczną bryłę wykształconą na przestrzeni XIX wieku, charakteryzującą się zróżnicowaniem wysokości poszczególnych członów (wyodrębniona część parterowa pomiędzy wysuniętymi nieco przed nią i obejmującymi ją piętrowymi skrzydłami, krytymi odrębnymi dachami). Budynek nawiązuje formą do tradycji polskiego dworu: został założony na planie wydłużonego prostokąta, z zaakcentowaną częścią centralną (wejście główne poprzedzone symetrycznym, trójosiowym gankiem, poprzedzonym schodami) i dawnym pomieszczeniem reprezentacyjnym na osi dworu (dawny salon). Jednocześnie rzut budynku oraz forma jego bryły (częściowo parterowa, częściowo piętrowa, z dwuspadowymi dachami o szerokich okapach) wykazuje podobieństwo z opublikowanym w 1882 roku przez czasopismo „Inżynieria i Budownictwo” projektem siedziby wiejskiej w typie podmiejskiej willi, autorstwa działającego w XIX wieku na Mazowszu, Lubelszczyźnie i Śląsku architekta Karola Kozłowskiego, dedykowanym „obywatelowi średniej zamożności” (T. Jaroszewski, Od klasycyzmu do nowoczesności, Warszawa 1996). Utrzymany do dzisiaj, w znacznej mierze oryginalny układ przestrzenny wnętrz zachowuje ścisłą funkcjonalność pomieszczeń, z wydzieleniem części mieszkalnych, gospodarczych i reprezentacyjnych. Ściany zewnętrzne budynku oszczędnie zdobi zachowany detal architektoniczny, zróżnicowany w zależności od czasu powstania (boniowanie, opaski okienne i drzwiowe, płyciny, dekoracyjne balustrady i wsporniki balkonowe, konsolki okapów i in.). Przetrwały również przykłady dawnej stolarki – w części budynku zachowały się okna skrzynkowe z historycznymi okuciami, niektóre wraz z wewnętrznymi okiennicami oraz zróżnicowana detalem płycinowa stolarka drzwiowa z dekoracyjnymi obramieniami – w tym snycerskie obramienie drzwi we frontowym ganku wejściowym na osi dworu.
Zachowały się także: wnęki piecowe, parkiet taflowy z intarsjami (w jednym pomieszczeniu na parterze), kamienna posadzka w ganku, drewniany strop belkowy (obecnie z drewnianą okładziną) w jednym z pomieszczeń parteru, dwie drewniane klatki schodowe z balustradami tralkowymi, rozeta na suficie w pomieszczeniu na parterze. Obiekt był przeznaczony na cele Zespołu Szkół Ogólnokształcących do czasu jego wyłączenia z użytkowania w 2011 roku. Został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa lubelskiego decyzją LWKZ z 2015 roku.
Zakres wnioskowanych do wyróżnienia prac przy budynku dawnego dworu obejmował działania konserwatorskie mające na celu ocalenie jego wartości zabytkowych i przystosowanie do nowej funkcji, w tym: wykonanie nowej więźby dachowej (z zachowaniem fragmentów oryginału) i nowego pokrycia dachowego, odtworzenie części stolarki okiennej i drzwiowej oraz konserwację pozostałej stolarki, konserwację zabytkowego, intarsjowanego parkietu taflowego, drewnianego stropu belkowego, zachowanych fragmentów ceramicznej posadzki, zachowanej rozety na jednym z sufitów, zabezpieczenie spękanych murów i uzupełnienie tynków we wnętrzu dworu oraz na jego elewacjach wraz z robotami malarskimi, prace restauratorskie zachowanego detalu architektonicznego (gzymsy, boniowania, obramienia okienne, podokienniki), a także remont tarasu, remont balkonów wraz z wykonaniem kutych balustrad.

Dariusz Kopciowski
Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków

Renata Sarzyńska-Janczak
historyk sztuki, WUOZ Lublin

Katarzyna Poździk
historyk sztuki, WUOZ Lublin

Bieżące wydanie

Renowacje i Zabytki
ZAMEK W MALBORKU - 1/2024

W numerze:

ZAMEK W MALBORKU


Dzieje budowlane zamku

Droga do UNESCO

Muzeum od kuchni

 

Wyróżnienia i nagrody

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Mecenas Kultury Miasta Krakowa

Nagroda "Złotego Pióra"

Złoty Krzyż Zasługi

Czytaj więcej