Renowacja zabytków architektury to dziedzina wymagająca ogromnej wiedzy historycznej, technicznej oraz materiałowej. Zabytkowe budynki są szczególnie wrażliwe na wpływ warunków atmosferycznych, dlatego potrzebują niezawodnej ochrony, którą zapewniają im najtrwalsze materiały budowlane oraz opieka specjalistów.

Wśród licznych przykładów zabytków, które odzyskały dawną świetność dzięki właściwej renowacji dachu, znajdują się obiekty z całej Polski. Wspólne wysiłki konserwatorów zabytków i architektów oraz zastosowanie najlepszych materiałów budowlanych sprawiły, iż zostały one odrestaurowane z pełną starannością. Dzięki marce Koramic, która na potrzeby tych obiektów oferuje ceramiczne dachówki o tradycyjnych kształtach (m.in.: karpiówki, holenderki, marsylki czy mnich-mniszki), możemy znowu podziwiać piękno odrestaurowanych dachów, także na wielu historycznych obiektach w Poznaniu.

Sala koncertowa Filharmonii Poznańskiej im. Tadeusza Szeligowskiego

Budynek Auli Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu to zabytkowy neorenesansowy obiekt, wzniesiony w latach 1905–1910 według projektu Edwarda Fürstenaua na potrzeby Akademii Królewskiej. Zajmuje południowo-zachodni fragment pierzei otaczających plac Adama Mickiewicza na terenie Dzielnicy Cesarskiej. Dzięki doskonałej akustyce, Aula jest stałą salą koncertową Filharmonii Poznańskiej. Odbywają się w niej liczne imprezy muzyczne, z których za najważniejszą uznawany jest Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego. Wnętrze zajmuje sala na około 1 000 osób, przykryta sklepieniem kolebkowym, które pokryte jest wykonaną w 1947 r. polichromią autorstwa Wacława Taranczewskiego. Zastąpiła ona oryginalną, przedwojenną, która znacznie ucierpiała podczas II wojny światowej. Obecny kształt wnętrzu nadał generalny remont z 2006 r., który między innymi zmienił kolor szafy organowej. Olbrzymi dach o powierzchni 12 tys. m2 został poddany renowacji w 2007 i 2008 roku. Położono na nim klasyczną karpiówkę marki Koramic o kolorze miedzianej angoby.

Kościół klasztorny Salezjanów pw. NMP Wspomożenia Wiernych

Znajdujący się przy ul. Wronieckiej 9 gotycki kościół pw. Najświętszej Marii Panny Wspomożenia Wiernych jest budowlą dwunawową, z węższym, prosto zamkniętym prezbiterium. Oryginalny szczyt wschodni zrekonstruowano w 1896 r. W prezbiterium zachowało się trójpolowe sklepienie żebrowe (zapewne z drugiej połowy XIII w.), nawę przykrywa sklepienie żaglaste, a nawę północną – późnogotyckie sklepienie gwiaździste. Wyposażenie wnętrza pochodzi przeważnie z lat 1927–30. Budynek klasztorny przylega do kościoła od strony północnej. Liczne przebudowy, w tym nadbudowa o jedną kondygnację w l. 1976–77, zatarły jego cechy stylowe.

Obiekty mają dość ciekawą, burzliwą historię. Dawniej był to klasztor Dominikanek, zwanych katarzynkami, ufundowany w 1282 roku przez fundację braci Przedpełkowiców, przy współudziale księcia Przemysła II. Po kasacie klasztoru w 1822 roku budynki stopniowo rozbierano. Zamknięty kościół przeznaczono na magazyn wojskowy. Zachowało się jedno skrzydło klasztorne i jedna ze średniowiecznych baszt, przebudowana w XVI wieku. Od 1926 roku kompleks budynków znajduje się w rękach salezjanów. W 2010 roku przeprowadzono kompleksową renowację dachu, pokrywając go historyczną dachówką mnich-mniszka marki Koramic w kolorze rustykalnej angoby, nadającym piękne wybarwienie połaci.

Kościół św. Jana Jerozolimskiego za Murami

Pierwszy kościół został wzniesiony w tym miejscu, na terenie dzisiejszej poznańskiej Komandorii, w pobliżu ronda Śródka, już pod koniec XI wieku. Był jednym z najwcześniejszych obiektów sakralnych z cegły wybudowanych w Polsce. Sam Jan Długosz w swoich „Rocznikach” potwierdza jego istnienie, podając, że w maju 1170 r. książę Mieszko III Stary wraz z biskupem Radwanem założyli przy kościele hospicjum dla wędrowców i pątników. Pod koniec XV wieku kościół został poważnie uszkodzony przez pożar i w trakcie remontu nadano mu gotycki charakter. Kolejny większy remont i dobudowa od południa barokowej kaplicy miała miejsce w XVIII wieku. Zamieniony na magazyn oraz poważnie uszkodzony podczas II wojny światowej, został odbudowany w 1948. Podczas renowacji starano się mu przywrócić pierwotny, romański charakter.

Aktualnie jest to dwunawowy kościół parafialny o spadzistym dachu, pokryty po niedawnej renowacji dachówką mnich-mniszka marki Koramic w kolorze naturalnej czerwieni. Wieża, niewiele wyższa od nawy, kryta jest niesymetrycznym dachem z karpiówki wieżowej Koramic, a od wschodu do świątyni przylega barokowa kaplica Świętego Krzyża przykryta kopułą z latarnią.

Kościół Najświętszego Serca Jezusa i św. Floriana

Ten neoromański kościół znajduje się na głównej osi Traktu Królewsko-Cesarskiego. Budynek powstał między 1897 a 1899 rokiem, na podstawie projektu Jana Rakowicza, jeszcze na terenie nieprzyłączonej do Poznania wsi Jeżyce. Trójnawowe, bazylikowe wnętrze ma 58 m długości i 34 m szerokości. Drewniany, belkowy strop pokryty jest polichromią wykonaną w 1910 roku przez znanego lwowskiego artystę – Tadeusza Sulimę Popiela, ucznia Jana Matejki. Na frontowej fasadzie świątyni znajduje się portal autorstwa Władysława Marcinkowskiego z figurą Jezusa wskazującego lewą ręką na swoje Serce, a prawą wyciągniętą w geście błogosławienia. Nad nim znajduje się największa w Poznaniu tego typu rozeta z witrażem przedstawiającym Serce Jezusowe.

W latach 1996–97 wnętrze kościoła zostało odnowione, m.in. otrzymało nową polichromię (pędzla Daniela Nowackiego z Osiecznej), nawiązującą formami do pierwotnej. Między 2007 a 2008 gruntownemu remontowi poddano jego elewację zewnętrzną, a dach pokryto karpiówką żłobkowaną krótką w kolorze antracytowym. Przywrócony do świetności zabytkowy kościół znajduje się przy ul. Kościelnej 3.

Kościół św. Małgorzaty Panny i Męczenniczki

Kościół ten, usytuowany w północnej części placu rynkowego dzielnicy Śródka, przy ulicy Filipińskiej, jest z zewnątrz gotycki, ale ma barokowe wnętrze. Budynek otacza mur, a na teren świątyni prowadzi barokowa brama z 1786 r. Po stronie północno-zachodniej kościoła znajduje się dawny dom Kongregacji Filipinów z końca XVIII wieku, do którego w 1900 r. dobudowano skrzydło wschodnie. Czas powstania w tym miejscu pierwszej, zapewnie drewnianej świątyni, nie jest znany, a najstarsza o niej wzmianka odnosi się do 1231 roku i związana jest z próbą osadzenia na Śródce dominikanów.

Obecna świątynia powstała w XIV wieku jako największy spośród wszystkich podmiejskich kościołów. Jej wnętrze nakrywał pierwotnie strop, a rozbudowane gwiaździste sklepienie, pokryte roślinną polichromią, zaprojektowaną przez Wacława Taranczewskiego, otrzymała dopiero w pierwszej połowie XVI wieku. Około połowy XVII wieku od południa dostawiona została kaplica św. Filipa Neri, ufundowana przez ówczesnego proboszcza księdza Stanisława Grudowicza, który to w 1665 roku wstąpił do Zakonu Filipinów, a kościół zaś przeszedł w ręce zgromadzenia do momentu jego kasacji w 1805 roku. Była to pierwsza w Polsce Kongregacja Filipinów. W 2010 przeprowadzono ostatni etap renowacji i pokryto dach kościoła dachówką mnich-mniszka w kolorze rustykalnej angoby.